Είναι παράξενη αυτή η πόλη
Όχι,δεν ήταν οι στίχοι του Αγγελάκα που με οδήγησαν στο μπαλκόνι νυχτιάτικα,αλλά η αισθαντική φωνή της Tracey Thorn,καθώς την άκουγα να άδει:"..and I miss you,like the deserts miss the rain",για να αναδεύσει κάτι παλιό απ'τη μνήμη,ένα ποτάμι σιγανό ποτάμι*.Όπως επίσης μια ξεχασμένη στο ψυγείο 'veuve Clicquot',η οποία πάσχιζε να σπάσει τη σύμβαση της εικόνας της που την θέλει αποκλειστικά παρούσα σε εξαιρετικές στιγμές ευθυμίας.Ομολογουμένως,τα κατάφερε περίφημα.Το σκάσιμο των φυσαλλίδων έδειχνε να μοιάζει με τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που συντελούνταν μέσα μου.Βουβά,όπως αρμόζει στην αξιοπρέπεια του θρήνου που δεν εκποιείται.Σαν τον πόνο που κρύβει το μυστικιστικό τραγούδι της ερήμου ή το σιγανό μινύρισμα σε ρόδινα ακρογιάλια.Αυτόν που θα πάρει μαζί του μόνο ο κέλαδος του ανέμου ή το άφρισμα των κυμάτων.Κανείς άλλος.
Όμως αυτά δεν ταιριάζουν στην αποψινή βραδιά.Στο απαλό αεράκι που σηκώθηκε αίφνης,σκορπίζοντας μια λεπτή,φρουτώδη ευωδιά για να συνοδεύσει αρμονικά τα αρώματα του δροσερού καμπανίτη.
Αντίκρυ μου,οι απέναντι πολυκατοικίες μού αποκαλύπτουν ένα ψηφιδωτό ανθρώπων που αντλεί τα χρώματα του από τη διαφορετικότητα τους.
Συζητήσεις για την επικαιρότητα μετά τσιμπολογήματος,ανακοινώσεις σχεδίων για τις διακοπές,χαλαρή κουβεντούλα.Ο ελάχιστος χρόνος που μοιράζεσαι φαντάζει διεσταλμένος.Μου φαίνεται πως ό,τι μοιράζεσαι είναι κάπως πιότερο.
Αλλού,διαπληκτισμοί και φωνασκίες δίνουν και παίρνουν γύρω από μια αναμμένη τηλεόραση,ώσπου η συμφιλίωση θα επέλθει πάνω από πιάτα με καρπούζι τα οποία διακριτικά αποθέτει η οικοδέσποινα πάνω στο τραπέζι,για να χαθεί ξανά μέσα στο φωτεινό διαμέρισμα.
Πιο πέρα,ευσταλείς νέοι,όμορφα ντυμένοι,διασκεδάζουν με υπέροχες μουσικές.Σχηματίζουν πολλές μικρές παρέες,διασκορπισμένες στη βεράντα,δροσίζοντας περισσότερο τη νύχτα με τα νειάτα τους.Πειράγματα και γέλια,εξομολογήσεις,λόγια που τα προλαβαίνει ένα φιλί.
Η νύχτα ήδη βρίσκεται στα μισά.Το ίδιο και το περιεχόμενο της φιάλης.Τα φώτα πια έχουν σβήσει.Τώρα μπορώ να διακρίνω καθαρότερα,μέσα στο σκοτάδι μια καύτρα που ανάβει νευρικά.Αδυνατώ,όμως,να ξεχωρίσω την μορφή του ανθρώπου που βρίσκεται πίσω απ'αυτή.Μόνο μια φιγούρα,με ασαφές περίγραμμα,αγναντεύει ακίνητη τη νύχτα ,τελώντας μια παράξενη αγρυπνία.
Η κίνηση έχει αραιώσει,ο παραμικρός θόρυβος είναι τώρα ξεκάθαρος.Τίποτα όμως δεν ακούγεται.Δεν υπάρχει κανείς να διασαλεύσει την ησυχία.Μόνο δυο άνθρωποι που πίνουν αργά το τσιγάρο τους,δοσμένοι στη σιωπή μιας σεβάσμιας μυσταγωγίας.
Δύο άγνωστοι.Δύο ξένοι.
Ή μήπως όχι;
*Ποτάμι σιγανό ποτάμι(από στίχο του Τάκη Σινόπουλου)
posted by still ill @ 1:21 PM
13 Comments:
Για άλλη μια φορά, διαβάζω το κείμενο σου κι είναι λες και βλέπω ταινία:)
Και με υπέροχες μουσικές! Και χρώματα, μυρωδιές.. τι μαγεία κρύβει το πόσο διαφορετική ματιά έχει ο καθένας μας.
Ίσως γι'αυτό "ό,τι μοιράζεσαι είναι κάπως πιότερο".
Να είσαι καλά, χαίρομαι που επέστρεψες!
Πίστεψε με,η χαρά είναι δική μου που τα ξαναλέμε.
Για αυτό,άλλωστε,παλινωδώ συνέχεια με μοναδική βεβαιότητα μια κινηματογραφοφιλική ματιά.
:))
H oποία είναι και πολύ συγκεκριμένη - κι ελπίζω να μού συγχωρήσεις τα κλισέ!
Καθώς εστιάζουμε στο μπαλκόνι, ακούγεται σχεδόν μόνο το τραγούδι ώσπου να σταματήσει κι αυτό, το χρώμα φυσικά χάνεται και το πλάνο γίνεται ασπρόμαυρο. Με μια ελαφρά κιτρινωπή απόχρωση..
Να υποθέσω πως θαυμάζεις τον Ευρωπαϊκό κινηματογράφο,και ιδιαίτερα αυτόν του Βορρά;
Mean streets,Sammy and Rosie,Un coeur en hiver..-από τις ταινίες που όχι απλά είναι αριστουργήματα, αλλά νιώθω κατά κάποιον τρόπο οικείες.
Με λίγα λόγια : Ο κινηματογράφος. Kάτι ανάμεσα στο Cinema Paradiso και The Purple Rose of Cairo, με τις νότες του Nino Rota.
Ένα τελευταίο μόνο.Αυτό το βλέμμα της Beart στην τελευταία σκηνή της ταινίας(μια που την ανέφερες),είναι όλα όσα θέλω να πω.
Μαγική βραδιά ή μαγική ματιά, μάλλον το δεύτερο είναι, έτσι, με τούτο το βλέμμα να ζεις, είναι που οι μαγικές βραδιές δεν υπάρχουν πάντα
Αν ένα συνηθισμένο καλοκαιρινό βράδυ το αποκαλείς μαγικό,τότε μού απαντάς εμμέσως για ποιον αδιευκρίνιστο λόγο συνεχίζω να αγαπώ αυτή την πόλη.
Όσο για την μαγική ματιά που λες,δεν είναι καθόλου έτσι.Δεν απαιτείται παρά λίγο(χμ) αλκοόλ και ένα δύο αγαπημένα τραγούδια για να σε κάνουν να ρεμβάζεις 'under the milky way'(ένα από τα τραγούδια που λέγαμε).
Σε ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι καλό καλοκαίρι(μιας που φεύγω αύριο)
Δύο άνθρωποι που μοιράζονται την ίδια σιωπή αποκτούν ξαφνικά ένα κοινό στοιχείο. Τη συναδέλφωση. Έστω κι αν αυτή κρατήσει για δυο στιγμές μόνο, όσο και η ίδια η σιωπή.
Still Ill, να περάσεις όμορφα στις διακοπές σου και να γυρίσεις πίσω φωτεινός και γαλημενένος.
Τα φιλιά μου.
Σε ευχαριστώ Mindstripper για τον ευχάριστο τρόπο με τον οποίο με ξαφνιάζει η γενναιοδωρία σου.
Φωτεινό να είναι το καλοκαίρι(όσο τουλάχιστον απέμεινε)και για σένα.
Με τα μελτεμάκια του Αυγούστου να φυσήξουν μέσα και έξω.Και ο Σεπτέμβρης να έρθει,όπως πάντα,γλυκός.
Σαν τα φιλιά.
Είναι 14 Αυγούστου.
Πολύς καιρός, ε?
Πες ένα γεια, πες μας πως είσαι καλά...
nice site...
Mια χαρά είμαι Γιάννη,σε ευχαριστώ που ρωτάς.
Όντως πολύς καιρός.Αλλά η φιλία(έστω και διαδικτυακή) είναι σαν το καλό κρασί-ωριμάζει με τον χρόνο.
Ελπίζω και συ να είσαι καλά και να ξέρεις ότι μας λείπεις.
Γκρέμι,ευχαριστώ και σένα για τον καλό σου λόγο.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home